امکان‌سنجی از دشت‌های شمالی استان سیستان و بلوچستان برای

نویسندگان

چکیده

دشت یا چالة سیستان به رغم شرایط اقلیمی گرم و خشک در سال‎های ترسالی با بهره‌مندی از رودخانه هیرمند، بخش طغیانی هامون‌ها با پوشش گیاهی به نسبت خوب، منطقه قشلاقی عشایر کوچندة سیستانی را تشکیل می‌دهد. این عشایر دارای قلمرو عرفی در جنوب خراسان بوده و هستند اما به علت های بیشماری از جمله محدودیت ظرفیت مراتع، افزایش شمار دام، چرای بی‌رویة مازاد بر ظرفیت مراتع، بهم خوردن تعادل بین دام و مرتع از سوی استان میزبان از ورود عشایر سیستانی جلوگیری به عمل آمد. این امر با شروع خشکسالی در سال 1379 که تا نیمه اول 1383 ادامه داشته است تشدید شد، که با رایزنی‌های به عمل آمده توسط سازمان‌های ذیربط تنها 330 خانوار از 1300 خانوار عشایر یادشده مجوز کوچ برای بهره برداری از مراتع طبیعی در قلمرو عرفی خود در جنوب خراسان دریافت داشته‌اند. در نتیجة این محدودیت، اداره کل امور عشایری استان سیستان و بلوچستان درصدد انجام بررسی لازم برای یافتن محل‌های استقرار جدید از استان برای تغییر جایگاه ییلاقی عشایر محروم از قلمرو عرفی برآمده است. در پاسخ به این نیاز، نگارندگان بررسی هایی را در دشت‌های شمالی استان انجام داده‌اند. از سوی دیگر از میان گروه‎های هدف، طایفه های متمایل به تغییر جایگاه ییلاقی را شناسایی کرده است، آنگاه با تکیه بر یافته‌های پژوهش، دشت‌ شندول به عنوان گزینه جایگزین برای استقرار طایفه های براهویی و نارویی (63 خانوار) با 3056 واحد دامی گزینش شد.

کلیدواژه‌ها

فایل ها

هم رسانی

ارجاع به این مقاله

آمار