تخریب منابع طبیعی و هدررفت خاک به عنوان یک مشکل بزرگ در جهان و بویژه در ایران به شمار می‌رود. هرچند روندکارهای صورت گرفته در سال‌های اخیر، نشان‌دهنده عزم راسخ و جدی در سطوح مختلف مدیریتی کشور است و در همین راستا طرح‌های مطالعاتی و اجرائی زیادی در قالب طرح‌های آبخیزداری و مرتعداری در کشور انجام می‌گیرد ولی باید اذعان نمود که‌این تلاش‌ها نتوانسته‌اند به هدف های مورد نظر نائل آیند، زیرا آمار فرسایش و تخریب منابع طبیعی روز به روز در حال افزایش است. لذا با توجه به هزینه‌های کلان صرف شده در سعی شد پروژه‌های اجراشده رادر قالب یک مدل ارزیابی ازمرحله بررسی تا مرحله اجرا و پس از آن پروژه‌ها، به صورت گام به گام مورد بررسی قرار داده و علل موفقیت و یا شکست پروژه‌ها را مشخص نماید. دراین بررسی برای ارزیابی فنی و اقتصادی از یک مدل کیفی بهره‌گیری شده و طرح مورد نظر بر پایه شاخص‌های هفت گانه و زیر شاخص‌های مربوطه و بر پایه پنج طبقه وضعیت امتیازدهی و وضعیت آن از نظر عملکرد تعیین شده است. نمره‌دهی بر پایه و ارزیابی شاخص‌های عمده مورد بررسی، طراحی وتدوین، اجرا و مرحله های پس از آن و نیز تهیه پرسشنامه و گفتگو با مردم منطقه صورت گرفته است. نتایج بدست آمده از مدل یاد شده در حوزه آبخیز ویرو رامیان در استان گلستان بر پایه بررسی های منسجم و پیوسته از مرحله تدوین طرح تا مرحله اجرا و بعد از آن و بازدید‌های صحرائی و گفتگو با مردم محلی نشان داد که به خاطر بی دقت در بررسی های پایه و برنامه‌ریزی وهمچنین وجود مشکلات اجتماعی وضعف مالی مردم محلی بیشتر پروژه‌ها با مشکل مواجه شده و بر پایه‌این مدل به طرح آبخیزداری حوزه ویرو امتیاز 32 تعلق می‌گیرد که‌این امتیاز در طبقه ضعیف قرار می‌گیرد و در کل می‌توان گفت که طرح بالا از نظر مطالعاتی، طراحی, اجرا و مرحله های بعد از اجرا جزء طرح‌های با عملکرد ضعیف به شمار می‌رود.
', './data/ijnr/coversheet/cover_fa.jpg'))