تأثیر خشکه دارها بر فراوانی تجدید حیات طبیعی در یک جنگل آمیخته راش و ممرز (سری جمال الدین کلا – مازندران)

فرایند تجدید حیات طبیعی شامل استقرار نهال در فضاهای خالی در مجاورت خشکه دارها یا در زیر درختان سالم، از مهمترین پدیده های مورد بررسی در جنگل شناسی است. ای پژوهش با هدف بررسی و مقایسه فراوانی نهال های مستقر در زیر خشکه دارها و درختان سالم در توده های انبوه و نیمه انبوه یک جنگل آمیخته راش و ممرز انجام شده است. در پارسل 9 با تاج پوشش انبوه و پارسل 11 با تاج پوشش نیمه انبوه از سری جمال الدین کلا، تمامی خشکه دارها به عنوان مرکز قطعه نمونه انتخاب و نهال های مستقر در اطراف آنها بررسی شدند. در فاصله 30 تا 40 متر از هر خشکه دار، 2تا 3 درخت سالم که از نظر گونه، قطر و ارتفاع مشابه خشکه دار بودند، انتخاب و نهال های مستقر در اطراف آنها مورد مقایسه قرار گرفتند. در پارسل های مورد بررسی، فراوانی نهال های راش نسبت به فراوانی ممرز و سایر گونه ها دارای تفاوت معنی داری داشت ولی اختلاف بین فراوانی نهال های ممرز با سایر گونه ها معنی دار نبود. این نتیجه در مورد فراوانی نهال های مستقر در مجاورت درختان سالم و خشکه دارها یکسان است. در توده های انبوه، فراوانی نهال های راش و ممرز در مجاورت خشکه دارها بیشتر از فراوانی های راش وممرز مستقر در مجاورت درختان سالم است، ولی فراوانی سایر گونه ها در مجاورت خشکه دارها و درختان سالم تفاوت معنی داری ندارند. در توده های نیمه انبوه، فراوانی نهال های راش در مجاورت خشکه دارها بیشتر از نهال های راش مستقر در مجاورت درختان سالم است ولی فراوانی نهال های ممرز و سای گونه ها در مجاورت درختان سالم و خشکه دارها و تفاوت معنی داری ندارند.