بررسی تاثیر عامل بی‌رویه کشاورزی در بیابانزایی

نویسندگان

چکیده

اراضی گسترده ای در مناطق خشک و کم باران جهان تحت تاثیر پی آمدهای تخریب اراضی ناشی از عوامل طبیعی و فعالیت‌های انسانی (کشاورزی) و بهره گیری بی‌رویه از زمین قرار گرفته و به سرزمین‌های بی حاصل و بیابانی تبدیل شده‌اند. در ایران هم به دلیل قرارگیری بخش گسترده ای از آن در منطقه‌های خشک و نیمه خشک، فعالیت‌های کشاورزی از جمله روش‌های غلط آبیاری و مدیریت نادرست اراضی می‌تواند به طور گسترده ای شوری و تخریب خاک را باعث شود. بنابراین اعمال مدیریت درست بر منابع آب و خاک کشاورزی جهت جلوگیری از تخریب ضروری می‌نماید. هدف از این پژوهش بررسی تغییر شوری در اراضی مختلف کشاورزی نسبت به اراضی مرتعی که به عنوان شاهد در نظر گرفته شده است می‌باشد. در این راستا با گزینش تیمارهای زراعی شامل اراضی کشت گندم آبی، اراضی کشت گندم دیم، اراضی کشت دانه‌های روغنی، اراضی سبزیجات تک کشتی و اراضی سبزیجات چند کشتی و مقایسه تغییرات میزان نسبت جذب سدیم(SAR) و هدایت الکتریکی(EC) در آنها نسبت به اراضی مرتعی در دو لایه رویی (30-0) و زیرین(60-30) در دشت خورموج (شهرستان دشتی) استان بوشهر، نتایجی مبنی بر اختلاف معنی‌دار عامل‌های مورد بررسی در هر دو لایه سطحی و عمقی به دست آمد. مقایسه میانگین تیمارها با آزمون دانکن نشاندهنده بیشترین مقدار EC و SAR در هر دو لایه مورد بررسی در اراضی کشت گندم می‌باشد. این نوع کشت بیشترین تخریب را در خاک ایجاد نموده است؛ همچنین مطلوب‌ترین تیمار در منطقه، اراضی کشت سبزیجات می‌باشد.

کلیدواژه‌ها

فایل ها

هم رسانی

ارجاع به این مقاله

آمار